RECAİZADE MAHMUT EKREM
1847-1914
yılları arasında yaşamış Tanzimat Dönemi Türk Edebiyatının önemli bir şair ve
yazarıdır. İlk yazıları, Namık Kemal yönetimindeki Tasvir-i Efkâr gazetesinde
yayımlandı. Uyağın göz için değil, kulak için olması gerektiğini savununca,
eski edebiyat yanlıları ona karşı “kalemle saldırı”ya geçti. O da bu saldırılara
Servet-i Fünûn adlı dergide yanıt verdi.
Kendisi
gibi düşünen başka yazarlar da bu dergide yazılar yazmaya başlayınca, “Servet-i
Fünûn Edebiyatı” adı verilen bir edebiyat döneminin kurucusu oldu. Rezaizade
Mahmut Ekrem, 1908 yılında İkinci Meşrutiyetin ilanından sonra kurulan
hükümette Milli Eğitim Bakanı olarak görev aldı.
ESERLERİ:
Manzume
Nağme-i Seher (1871)
Yadigâr-ı Şebâb (1873)
Zemzeme (3 cilt, 1883-1885)
Tefekkür (düzyazı ile karışık, 1888)
Pejmürde (düzyazı ile karışık, 1893)
Talim-i Edebiyat (1897)
Nijad Ekrem (2 cilt, anılarla
birlikte, 1900-1910)
Nefrin (1914)
Takdir-i Elhan (1886)
Takrizat (1896)
Şiir
Zemzeme
Biyografi
Kudemadan Birkaç Şair (1888)
Roman
Araba Sevdası (1896 ilk realist roman)
Öykü
Saime (1886)
Muhsin Bey Yahut Şairliğin Hazin Bir
Neticesi (1890)
Şemsa (1895)
Tiyatro
Afife Anjelik (1870)
Atala Yahut Amerikan Vahşileri (1873)
Vuslat Yahut Süreksiz Sevinç (1874)
Görev Çağrısı (1914)
Çok Bilen Çok Yanılır (1916)
Muhsin Bey (1915)